با سلام و احترام خدمت دكتر عزيز
من دختري سي و دو ساله هستم تابه حال ازدواج نكردم. خانم دكتر من فوق ليسانس دارم ولي رشتمو دوست ندارم. از نظر مالي مشكلي نداريم من ميتونم برم خارج از ايران و رشته دوندونپزشكي يا داروسازي كه شش يا هفت سال اونجا طول ميكشه بخونم. ولي مشكل من اينجاست كه از درون داغونم واقعا راهمو نميدونم بهم ميگن پير ميشي چه فايده داره تو اون سن فارق التحصيل بشي برو ازدواج كن بعضيا هم مسخرم مي كنن من زيبا نيستم. شايد اين آرزويي دكتر شدن در اصل اين باشه كه بخوام عقده هاي دروني و ظاهريم بپوشونم بگم منم هستم سرمو بالا بگيرم تا حالمً بهتر بشه و ميدونم خيلي بايد سختي بگشم و شش و هفت سال كم نيست ولي احساس درونيم ميگه برو سختيش تحمل كن مگه چند سال زنده اي آرزوتو براورده كن. من خوشبختي توي اين ميبينم. الان كه باهاتون صحبت مي كنم موهاي جلوي سرم سفيد شده دو شهر خط چروك رو پيشونيم افتاده ميخوام بگم ميدونم سنم بالاست. و اينو قبول كردم. ولي اعصابم خورده از مشكلات خانوادگي و مشاجرها و غيره ميخوام فرار كنم. لطفا راهنمايي كنيد خيلي ممنونم از وقتي كه بي دريغ و منت ميزاريد فرشته ها كه حتما نبايد بال داشته باشن، خيلي ممنون.