سلام،ببخشید انتقاد تندی مینویسم اگر دوست داشتید بخوانید و پاسخی دهید و البته منظورم همه پزشکان نیست و سوءتفاهم نشود که به جسارت اشتباه گزفته شود فقط این مطلب سوالی بود برایم و گفتم از این طریق شاید درد دلی کرده باشم،و معذرت که طولانیست،ما در شیراز ساکن هستیم،چندی پیش برادرم که در سنین جوانیست و بخاطر علائم روانی به روانپزشک مراجعه کرد به او برچسب با تشخیص اسکیزوفرنی دادند،اما بعد از جلسه دوم دیگر حاضر نشد به روانپزشکش و به هیچ دکتر دیگری مراجعه کند چون میگفت در جلسه دوم وقتی پزشک او را دیده،خودش را کنار کشیده و صندلیش را از جائی که او نشسته دور کرده!!!و با احتیاط فراوان توام با تمسخر با بیمارش مصاحبه میکرده!!!حالا میخواستم بدانم واقعا از دید روانپزشکان بیماران اسکیزوفرنی دیوانگانی زنجیره ای اند و ممکن است در پشت ظاهر آرام بیمار فرد خشنی نهفته باشد که ممکن است بیدلیل به دیگران حمله ور شود و خشونت کند یا قسمی که پزشکان میخورند مبنی بر اینکه تمام تلاش را برای نجات بیمار انجام دهند و سلامت بیمار را بر منافع مالی ترجیح دهند و طبیعیتا موجب رنجش و ناراحتی مریض نشوند دیگر ارزش سابق را ندارد و خود روانپزشک رنگ اعصابش صورتی است(در ظاهر در سلامت کامل روانیست و میخواهد روان نا آرام را آرام کند اما در واقع بفکر منافع شخصیست))،و پول بیمار روان را ترجیح میدهد تا مداوای آن شخص(چون اگر بفکر بود موجب ناراحتی عمد بیماری که خودش افسرده است و افکار خودکشی مکرر دارد،نمیشد))،هرچند بدست آوردن آن پول پر مخاطره باشد(اگر برادر من اینقدر خطرناک است دستور بستری میداد یا حداقل به پزشک دیگری ارجاعش میداد)،چون برادرم به امید درمان و بیشتر با علائم افسردگی و آگاهی کامل نسبت به بیماری مراجعه کرد و روانپزشک غمی بر غمهای بیماری اضافه کرد که آرام و حساس است و بخاطر مردن پرنده ای که نگهداری میکرد فقط تا یکهفته گریه کرد،حالا این فرد با این مشخصات چگونه میتواند تا این حد خطرناک باشد مسئله ای پیچیده است که پاسخش فقط از عهده همان روانپزشک بر میآید،و همین باعث شده که دیگر درمان نکند و بیماریش مزمن شده،درضمن علائمش اگر اسکیزوفرنی باشد خیلی خفیف است،توهم ندارد،بینش دارد فقط گاهی افسرده و مقداری بدبین است و ما اول هم فکر میکردیم افسردگیست و اهل دروغ هم نیست حرفهایش جدیست و خودش قبل از مراجعه مشتاق برای درمان بود،اوهام هم.ندارد که بگوئیم حتما توهم دیداری بوده،درضمن چون یک بیمارستان نزدیک خانمان بود او به همان بیمارستان مراجعه کرد و تنها یک متخصص روان داشت او هم خانم بودند چون گفتیم چون خانم بوده،شاید ترسیده یا حتما تمسخر کرده و گفته چرا به پزشک دیگر یا مرد مراجعه نکرده!!!!یا حق داشته از نظر متخصصین روانپریشها افرادی بی اعتبارند و متوجه وقایع اطراف نمیشود،دیگر چه اهمیتی دارد که ناراحت یا خوشحالشان کرد؟حالا اگر وقت گذاشتید و خواندید مطلب را بنظرتان کدام از این موارد بوده،یا هیچ یک از اینها نیست باید بعضی پزشکان جایشان را با بیماران عوض کنند شاید آمار مرگ و میر و خودکشی کاهش پیدا کرد؟