با سلام و احترام
من يك دختر سي ساله هستم وقتي كلاس پنجم دبستان بودم براي اولين بار روياپردازي كردم در اون سن به بلوغ رسيده بودم و پريود ميشدم و روياپردازي هاي من مثل يك دختر بچه كه باهودش حرف ميزنه بازي ميكنه شخصيت هاي خيالي ميسازه. و سالها اين روياپردازي را بهش شاخ و برگ ميدادم ديگه تو ذهنم با خودم حرف ميزنم و يواشكي وقتي كسي خونهً نبود. و من ميدونم مثلا اين شخصيت شوهر من واقعي نيست ولي تو ذهنم تصوير سازي مي كنم باهاش حرف ميزنم با بچه نداشتم حرف ميزنه نازش ميكنم رويا ميبافتم بعضي وقتا تو نقش يك خواننده مشهور يا هنرپيشه معروف ميرم كه همه چيز تمومه از زيبايي هنرپيشكي و خرد و زندگي اگرچه من در زندگيم هيچ وقت دلم نميخواست خواننده و هنرپيشه بشم ولي نميدونم چرا اينجوري شايد توي اين نقش ميرم تا تو ذهنم به دنيا بگم ببينيد من چقدر زيبا و و تو كارم حرفه ايم و در عين حال آدم خوب و اخلاقيات رعايت ميكنم. خيلي وقتا ميخوام تركش كنم ولي نميشه فشار روحي از اطرافيان و زندگي باعث ميشه دوباره برگردم تو اون نقش. دينه خسته شدم آيا در آينده ازدواج كنم و صاحب فرزند بشم بچه منم مثل من ميشه خيالپرداز ميشه اين خيالپردازي تمام وقتمو ميگيره و در عين حال مثل مسكن ميمونه بهم آرامش ميده آرومم ميكنه تا با مشكلات كنار بيام من ميترسم به روانپزشك مراجعه كنم. چكار كنم با دارو حل ميشه تمام تمركز از زندگي گرفته هميشه خسته بي حوصله هستم چكار ميكنم. پيشاپيش ازتون تشكر مي كنم كه وقت ميزاريد و جوابگو هستيد