با سلام و احترام
من دختري سي و دوساله هستم. تا به حال ازدواج نكردم، خسته ام از زندگي از آدما و بعضي وقتا از خودم. سرم شوره سنگين ميزنه، پوست خشكه، كسلم، هميشه خسته ام، هيچ انگيزه اي ندارم كه كاري را شروع و به پايان برسانم، سالهاست كه اينجوريم، احساس گناه دروني، ترس از حرف مردم، ترس از قضاوت مردم، خيلي خيلي زود رنج هستم، خوشكل نيستم قدم خيلي خيلي كوتاهه،
خوشتيپ نيستم حوصل تيپ زدن ندارم، به واسطه شغلم مجبورم با بچه ها باشم، شغلم دوست ندارم فقط دارم تحملش مي كنم چون مجبورم نه بخاطر پول بخاطر بيكاري و تو خونه نشستن، بچه ها اعصابم خورد مي كننن ولي من درونم رو نشونشون نميدم همه فكر مي كنن من خيلي صبورم ولي از درون خودمو دارم ميخورم، خوشحال نيستم اگه دارم نفس مي كشم بخاطر مامانم كه دارم زندگي مي كنم بعضي وقتا وانمود مي كنم از زندگيم راضيم خوشحالم ولي واقعا خوشحال نيستم و واقعا ناراحتم، بعضي وقتا به مامانم غر ميزنم آه و ناله مي كنم از بدبختيام مي گم سرشو خيلي درد ميارم. جرائت دوست پسر داشتن ندارم چون بلد نيستم اعتماد به آدما ندارم خسته ام خسته ام لطفا كمكم كنيد.